مصرف خارشتر به بهبود کدام بیماری ها یاری می نماید؟ - وبلاگ برداری

به گزارش وبلاگ برداری، گیاه خارشتر با نام علمی Alhagi persarum Boiss. & Buhse شناخته می گردد. خارشتر گیاهی است پر شاخه، دارای ساقه و شاخه های خاردار با برگ های ساده، کوچک و تکی. گل های این گیاه نیز تکی و ارغوانی رنگ است و میوه ای بندبند با ظاهر منظم دارد. این گیاه انواع مختلفی دارد که برخی از آنها در نواحی جنوبی ایران یافت می گردد.

بر اثر فعالیت حشره ای از خانواده سخت بالپوشان بر روی این گیاه نوعی ماده قندی شامل ساکارز به نام ترنجبین ایجاد می گردد. ترنجبین گیاه یا عرق حاصل از قسمت های هوایی گیاه مصرف انسانی دارد.

بنابر اعلام دفتر طب ایرانی و مکمل وزارت بهداشت، این گیاه در طب سنتی به همین نام خارشتر شناخته می گردد. گفته می گردد که چکاندن عصاره برگ های خشک شده گیاه در بینی در رفع سردرد موثر است. گل گیاه را هم برای بواسیر بسیار مفید دانسته اند. دانه آن را پادزهر سموم و بازنماینده مجاری دچار گرفتگی می دانند. بعلاوه عصاره سایر قسمت های گیاه را در زخم های دونده که در جای خود بهبود می یابند اما در جای دیگر مجدد ظاهر می شوند، سودمند دانسته اند. روغن آن نیز که از آب تازه تهیه شده باشد برای درد مفاصل موثر است.

بخش ترنجبین گیاه نیز ملین و مسهل خفیف است. این ماده نیازی به پختن ندارد و بر اثر ماندن یک شب در مکان معمولی کپک نمی زند. آن را در آب حل می نمایند و می خورند. گفته شده که عطش را نیز رفع می نماید و تسکین دهنده التهاب گلو و رفع نماینده تب است. مثانه را پاک می نماید و استفراغ را تسهیل می نماید و قولنج را رفع می نماید.

این ماده صفراآور ملایم است و گفته شده برای چاق شدن هم می تواند مورد مصرف قرار گیرد. ترنجبینِ گیاه خارج نماینده اخلاط سوزاننده است و خوردن آن با آب پنیر و روغن گاو در سختی دفع ادرار موثر است. با این حال برای طحال مضر است. عرق حاصل از سرشاخه های گیاه به عنوان ادرارآور و دفع سنگ های کلیوی مصرف می گردد.

مطالعه علمی در زمینه نحوه مصرف خارشتر وجود ندارد اما بهتر است از گیاه یا ترنجبینی که احتمال آلودگی به خاک دارد، استفاده نگردد. با این حال از قدیم معمولا از عرق گیاه استفاده می گردد. در خصوص ترنجبین حدود 15 تا 20 گرم در بچه ها و 50 تا 100 گرم در بزرگسالان مصرف می گردد البته به طور کلی مطالعه زیادی روی این گیاه انجام نشده است.