پرسه زنی در هوای بارانی سه تَن - وبلاگ برداری

به گزارش وبلاگ برداری، تهران (پانا) - علی ربیعی دستیار ارتباطات اجتماعی رئیس جمهوری و سخنگوی دولت در یادداشتی تاکید نمود که چه خوب است وقتی نام شهدا را بر کوچه های شهرمان می بینیم، بیاندیشیم که ما چقدر نیازمند منش و روش شهدا، جاری و ساری شدن روح ایثار، فداکاری و از خود گذشتی برای یکدیگر هستیم.

ربیعی در این یادداشت خود اضافه نمود: روز آدینه به هوای هفته درختکاری و روز شهید از خانه بیرون زدم. خوشحالم افکاری که هر آدینه دلم را چنگ می زند، در خانه جا گذاشته ام.

با حناچی در خیابان ولیعصر قرار دارم، گویی خیابان ولیعصر در خلوت آدینه و زیر باران نفسی تازه می نماید. معمولا خیابانها را با بتن، آسفالت، سنگ، آهن و آجر می شناسیم. اما من در خیابان ولیعصر، خاطره، احساس و عاطفه پنج نسل پیاپی را حس می کنم. درختانی که هنوز زنده اند اما آدمهایی که با این درختان زندگی کرده و چه بسا یادگاری بر تن این درختان حک کرده اند، دیگر در کنار ما نیستند. دختران و پسرانی که در پیاده روهای این خیابان، خنده های جوانی سر داده اند و اکنون برف پیری بر سر دارند.

خیابان ولیعصر، انگار کلکسیونی از انواع فروشگاهها و سینماها بود. بعضی از سینماهایی که امروز بسته شده اند، مثل سینما سانترال وعده گاه چه بسیار انسانهای مشتاقی بوده که با شوق در صف بلیط، وقت می گذراندند . یک جهان خاطره از سینماها، در حافظه نسلی ما باقی مانده است.

میدان ولیعصر فعلی، محل تجمع سینماهای مدرن تهران بود. هرکسی به فراخور سبک فکری و پول در جیبش، سری به یکی از این سینماها می زد.

پارک ابتدای خیابان ولیعصر-باغ راهن-، درست نبش خیابان، روبروی ایستگاه راه آهن، برای من بسیار پرخاطره است ؛ هنوز یاد درس خواندن شب های امتحان با سر از ته تراشیده درباغ و استخر یک تومانی کنار باغ که با آب همواره به زردی می زد(!) در ذهنم پررنگ است.

به بهانه هفته درختکاری، با حناچی در تقاطع توانیر، درختی در زمین نشاندیم. داشتم فکر می کردم در شهرهای ما به خصوص تهران، برای زیست بهتر، هم باید درخت بکاریم هم مهربانی و مسئولیت را. بدون این سه، نفس کشیدن و زندگی کردن در این شهرها هر روز سخت و سخت تر می گردد. چقدر خوب می گردد در یک جنبش فکری، کاشتن گیاه؛ مهربانی و مسئولیت رونق بیشتری بگیرد.

درختی کاشتیم تا در خنکای سایه سارش ،نسلها هوایی تازه نمایند.

ولیعصر را به سمت جنوب رفتیم؛ از میدان راه آهن گذشتیم، به پل جوادیه رسیدیم. چقدر حیف است که در دهه شصت برای ساخت پل جدید، پل قدیمی جوادیه که در زمان تاسیس راه آهن احداث شده بود، از بین رفت. روش غلطی در نوسازی شهری مرسوم شده است که سابقه تاریخی یک محله وشهر که مثل یک روح عمل می نماید را از بین می برند. پل جوادیه، نه تنها خاطره ای برای بچه های جنوب شهر بود بلکه بخشی از تاریخ سیاسی را در ادبیات ما از گلسرخی گرفته تا فروغ و عمران صلاحی رقم می زد.

این راستا را طی کردیم تا به خانه ای کوچک در نازی آباد برویم که در سایه سار سه سرو همواره زنده، هوایی تازه کنیم. در روز شهید به خانه مادر شهیدان خالقی پور رفتیم. چقدر حالم در این خانه خوب شد. خانم فروغ منهی مادر سه شهید رسول،داوود و علیرضا همچنان پرفروغ بود. با مهربانی وخوشرویی گفت: خدمت کردن کمتر از سعادت و شهادت نیست.

به این فکر می کنم ،چه خوب است وقتی نام شهدا را بر کوچه های شهرمان می بینیم، بیاندیشیم که ما چقدر نیازمند منش و روش شهدا، جاری و ساری شدن روح ایثار، فداکاری و از خود گذشتی برای یکدیگر هستیم. ما این روزها بیش از هر دوره دیگری به این مفاهیم نیازمندیم. این شهدا در پرتو خداجویی، تن و هستی خود را برای دفاع از تمامیت ارضی و زندگی مردم، آرامش و رفاه جامعه به جان آفرین تقدیم کردند.

از این خانه بیرون نمی آیم بلکه گویی به زور کنده می شوم. چندین ساعت است که آن خانه را ترک کرده ام اما هنوز روحم در حوالی هوای آن سه شهید پرسه می زند.