در 5 مرحله غم و اندوه خود را به فراموشی بسپارید - وبلاگ برداری

به گزارش وبلاگ برداری، غم و اندوه از عمیق ترین احساسات بشری است. هر انسانی این حس گذرا را بارها و به درجات مختلف در طول زندگی تجربه می نماید.

در طول زندگی بارها برای ما پیش آمده که زمان هایی در غم و اندوه بوده ایم. ما در روانشناسی در پی آن هستیم که با یاری روش های علمی، بتوانیم ماهیت غم و اندوه را شناسایی نموده و راه چاره های مفیدی برای کنار آمدن با آن ارائه کنیم. در این مطلب از وبلاگ برداری به معرفی راه چارههای مقابله با غم و اندوه می پردازیم.

چه زمانی غم و اندوه به سراغ ما می آید؟

حالات گوناگون غم و اندوه میان همگان مشترک است. انسان ها با فرهنگ های گوناگون، این حس را در طول زندگی تجربه می نمایند. طیف وقایعی که می توانند این حس را در ما برانگیخته نمایند، بسیار گسترده است. در ادامه به راه چارههای مقابله با غم و اندوه می پردازیم.

انکار

اولین واکنش افراد به اتفاقات تلخ زندگی این است که واقعیت را انکار می نمایند. در این شرایط، مردم معمولا با خود می گویند: چنین اتفاقی نیفتاده است. ممکن نیست چنین شده باشداین واکنشی طبیعی است که ما برای علت تراشی دربرابر احساسات مان که درحال فوران است، انجام می دهیم.

انکار یکی از مکانیسم های دفاعی رایج است. در این روش ما را بهت زده می نماید و مانع شوک سریع ما می گردد. در این مرحله، ما نمی خواهیم آنچه را در حال رخ دادن است بپذیریم. ما از نشانه های واقعیت، هراسان فرار نموده و از هرگونه گفت وگو و اطلاعاتی که بیانگر واقعه تلخی که اتفاق افتاده، است اجتناب می کنیم. یکی از احساسات غالب در این مرحله، حس پوچی است، زندگی دیگر برایمان معنایی ندارد. در بسیاری از افراد، این مرحله واکنشی موقتی است که آن ها را از نخستین ترکش های لشگر غم در امان نگه می دارد.

خشم

با آشکار شدن هرچه بیشتر نشانه های واقعیت، انکار جای خودش را به خشم همراه با رنج شدید می دهد. احساسات شدید از درون آسیب پذیر ما فوران می نمایند و به شکل عصبانیت بیان می شوند. ما خشم خود را به محیط پیرامون، دوستان و آشنایان و حتی غریبه ها ابراز می کنیم.

ممکن است خشم ما گریبان عزیز درحال مرگ را هم شامل گردد. گرچه عقل و منطق می گوید او مقصر وضع موجود نیست اما احساسات ما فردی را که سبب ساز غم و اندوه شده است سرزنش می نماید. بروز خشم احساس عذاب وجدان هم با خود می آورد و ما از دست خودمان عصبانی تر می شویم.

چانه زنی

ما در واکنشی عادی به احساس درماندگی و آسیب پذیری، اغلب به سراغ اگرها و ای کاشها می رویم. اینجاست که مخفیانه با خدای خودمان چانه می زنیم و قول وقرار می گذاریم تا جلوی غم و اندوه اجتناب ناپذیر را بگیریم. چانه زنی هم جزئی از دفاع ما در برابر واقعیت رنج آور است. حس عذاب وجدان در این مرحله نیز همراه ماست، می توانستیم کاری کنیم اما ننموده ایم و کار به اینجا کشیده است.

افسردگی

در سوگواری پس از حادثه دو نوع افسردگی در افراد مشاهده می گردد. نوع اول آن به پیامدهای عملی اتفاق مربوط است مانند هزینه و نحوه برگزاری مراسم . ناراحتی و پشیمانی بخش اصلی این مرحله هستند. ما نگران روز وداع با عزیزمان هستیم؛ نگرانیم مبادا در این روزهای پر از غم و اندوه، وقت کمتری را با سایر عزیزانمان می گذرانیم. گذر از این مرحله با حمایت و همراهی اطرافیان آسان تر است.

نوع دوم افسردگی شخصی تر و درونی تر است: کنار آمدن با فقدان عزیز ازدست رفته ازنظر روحی و روانی. شاید یک آغوش گرم در گذر از این مرحله به ما یاری کند.

پذیرش

کنار آمدن با غم و اندوه و پذیرش آنچه اتفاق افتاده است چیزی نیست که هرکسی بتواند به آن دست یابد یا شجاعت کنار آمدن با آن را داشته باشد. گاهی اوقات، مرگ ناگهانی فرصت واکنش مناسب را از ما می گیرد یا هرگز پیروز نمی شویم که از حباب انکار و خشم خارج شویم.

ما در مرحله پذیرش، کم کم با خودمان کنار آمده و روحیه خود را بازمی یابیم. ویژگی اصلی این مرحله آرامش همراه با رهایی از وابستگی عاطفی است. البته این به معنای بازگشت آنی شادی نیست و با افسردگی نیز فرق دارد.

پیشنهاد مطالعه: مطلب چگونه در نظر دیگران محبوب و دوست داشتنی باشیم؟ را بخوانید.