بچه های کم شنوا بد حرف می زنند
به گزارش وبلاگ برداری، اختلال یادگیری در بچه ها دلیل های متعدد و متفاوتی دارد. بخش قابل توجهی از این اختلالات مربوط به عفونت های ناشناخته گوش میانی در سال های اولیه زندگی است. این عفونت ها قابل پیشگیری اند و شناخت آنها برای والدین خالی از فایده نیست.
بچه های کم شنوا بد حرف می زنند
نویسنده:دکتر نعیمه دانشمندان
اختلال یادگیری در بچه ها دلیل های متعدد و متفاوتی دارد. بخش قابل توجهی از این اختلالات مربوط به عفونت های ناشناخته گوش میانی در سال های اولیه زندگی است. این عفونت ها قابل پیشگیری اند و شناخت آنها برای والدین خالی از فایده نیست.
اصولا 3 سال اول زندگی هر کودک سالمی، دوران زبان آموزی یا شکل گیری گفتار است و گفتارش تقریبا آینه تمام نمای شنوایی اوست. یکی از شایع ترین علل ویزیت بچه ها به وسیله پزشکان در 3 سال اول زندگی، عفونت های گوش میانی است. این مشکل اگر به خوبی تحت تشخیص و درمان قرار نگیرد، سبب ایجاد کم شنوایی خواهد شد. در این رابطه ، گفت وگویی داشته ایم با دکتر نعیمه دانشمندان، جراح و متخصص گوش،گلو و بینی و عضو مرکز تحقیقات توانبخشی اعصاب بچه ها دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی.
خانم دکتر! خوب شنیدن و خوب حرف زدن بچه ها تا چه حد اهمیت دارد؟
تقریبا تمام بچه های که خوب نمی شنوند قادر نیستند خوب حرف بزنند و کاستی های متعددی در فراوری کلمات، جمله بندی و در نهایت در دستور زبان از خودشان نشان می دهند. از طرفی چون این بچه ها خوب نمی شنوند، گفتار گوینده را به طور کامل و درست دریافت نمی نمایند. این امر باعث می گردد درک درستی از آنچه گفته شده، نداشته باشند. به عبارت دیگر، خوب نشنیدن سبب درست درک نکردن مفاهیم می گردد. عدم درک هم به خودی خود سبب اختلال در رشد شناختی و سپس اختلال در یادگیری خواهد شد. به خوبی روشن است که با پیش آمدن چنین فرآیندی که حاصل بد شنیدن و بدحرف زدن و خوب یاد نگرفتن است، آینده کودک چگونه تحت تاثیر قرار می گیرد. این در حالی است که با تشخیص به موقع و پیگیری کافی عفونت های تحت حاد گوش میانی می توان از کم شنوایی های ناشی از آن پیشگیری و به رشد شناخت و یادگیری بچه ها یاری کرد.
چه علایمی می تواند والدین را از عفونت گوش میانی کودکشان مطلع کند؟
عفونت های گوش میانی به 2 حالت خودشان را نشان می دهند. حالت اول، عفونت های حاد و ناگهانی گوش میانی است که با سروصدا همراه هستند و معمولا ناشناخته نمی مانند زیرا کودک از گوش درد شدید شکایت داشته و توجه والدین را به مشکل خود جلب می نماید. این نوع عفونت اغلب درمان می گردد. حالت دوم، عفونتی است که با تجمع مایع غلیظی در گوش میانی یعنی در پشت پرده گوش همراه است. این مایع اغلب در پی درمان ناکافی عفونت حاد یا پیشگیری ناکافی از آن ایجاد شده و می تواند برای ماه ها باقی بماند. تجمع این مایع غلیظ، مانع خوب شنیدن یا درست شنیدن کودک می گردد.گفتید عفونت های حاد را به راحتی می گردد تشخیص داد و درمان کرد. پس منظورتان از درمان ناکافی در اینجا چیست؟
کلید معما همین است! درمان ناکافی معمولا از طرف والدین صورت می گیرد و این وقتی است که پزشک یک دوره درمان 7 تا 10 روزه و حتی گاهی 14 روزه را توصیه می نماید ولی با مصرف چند روز آنتی بیوتیک و تخفیف یافتن یا از بین رفتن گوش درد، بقیه دارو یا به طور نامرتب مصرف می گردد یا اغلب ادامه پیدا نمی نماید. این مساله باعث می گردد تا مقدار ای از قدرت و فعالیت میکروب کاسته گردد ولی کاملا از بین نمی رود. گاهی بسته به شرایط کودک، اندازه قدرت دفاعی او و شرایط خاص فیزیکی لوله تهویه گوش میانی اش که شیپور استاش نام دارد، ممکن است عفونت با دفاع بدن کنترل گردد و بیماری پایان یابد. گاهی هم مساله اینجا تمام نمی گردد و درمان ناکافی عاملی می گردد برای باقی ماندن التهاب در گوش میانی. در این صورت ترشح مایع مخاطی از یک طرف و دفع نشدن این مایع از طرف دیگر مشکلاتی را به همراه خواهد داشت.علایم این حالت (حاد) با حالت اول (تحت حاد) چه تفاوتی دارد؟ چگونه والدین به آن مشکوک شوند و بفهمند مساله با سیستم دفاعی کودک تمام شده یا هنوز به صورت تجمع مایع در گوش میانی ادامه دارد؟
متاسفانه این حالت علایم قابل توجهی مانند تب و گوش درد ندارد و فقط کم شنوایی خفیف تا مبه وسیلهی را به همراه خواهد داشت. تشخیص این کم شنوایی هم در زندگی امروزه و به کار گرفتن وسایل سرگرم نماینده پرسروصدا، جلب توجه نمی نماید و فقط تعداد بسیار کمی از والدین متوجه این عدم توجه کودک به صداهایی با شدت معمولی می شوند. به اسم نمونه والدین می بینند که باید چند بار کودکشان را صدا نمایند تا او پاسخ دهد یا وقتی برنامه ای با شدت صدای معمولی از تلویزیون پخش می گردد کودک مرتب اصرار می نماید صدای تلویزیون را بلندتر نمایند یا نزدیک تلویزیون می نشیند. از اینکه بگذریم بیشتر والدین هم عادت دارند یا بلند صحبت نمایند یا تلویزیون را با صدای بلند گوش دهند. برای نمونه تلویزیون روشن است و برنامه ای پخش می گردد و اغلب مادر که در آشپزخانه مشغول آشپزی است هم می خواهد از شنیدن برنامه های تلویزیون بی بهره نماند و صدای تلویزیون را در حدی تنظیم می نماید که خودش در آشپزخانه بشنود. از طرفی کودک در هال مشغول بازی است و تلویزیون را هم با این حد از بلندی صدا می شنود، پس این کودک از همان سال های اول زندگی با سروصدای زیاد روبه رو است و به آن عادت می نماید.حالا اگر این کودک در 2 سالگی با چنین پیامدی از عفونت گوش روبه رو باشد، چگونه توجه والدین را جلب می نماید؟
همه این عوامل و تشخیص ندادن مشکل به وسیله والدین باعث می گردد مرحله دوم یا تحت حاد ادامه یابد و حتی کودک وارد مرحله سوم یا مرحله مزمن گردد؛ مرحله ای که کم شنوایی پایدار را در پی خواهد داشت.درمان تجمع مایع در گوش میانی به چه شکلی انجام می گردد و چقدر زمان می برد؟
عفونت حاد گوش میانی به طور طبیعی یک دوره التهابی 2 تا 3 هفته ای را طی می نماید. در حالی که اغلب 3 تا 6 هفته زمان ضروری است تا گوش میانی به حالت طبیعی برگردد. اگر در این مدت شرایط گوش میانی و به خصوص حرکت پرده گوش به حالت طبیعی درنیاید درمان های دارویی لازم تا 12 هفته ادامه می یابد و اگر باز هم شرایط گوش طبیعی نبود گاه ضروری است مداخله جراحی صورت بگیرد و مایع خارج گردد. البته خوشبختانه در بیشتر موارد اگر درمان کودک به طور صحیح پیگیری گردد کار به جراحی نمی کشد و مساله با درمان طبی حل می گردد. نکته حایز اهمیت این است که اگر درمان یک گوش درد و ترشح مایع در گوش میانی حدود 10 تا 12 هفته طول کشید باید به عامل مساعد نماینده بروز عفونت گوش میانی توجه کرد و آن را کنترل کرد وگرنه این کودک با هر سرماخوردگی، مستعد ابتلا به عفونت گوش میانی است. تکرار این عفونت ها نه تنها در دوره بیماری به شنوایی کودک و شکل گیری گفتار صحیح او صدمه می زند بلکه ممکن است آسیب های جدی تری را هم متوجه ساختار گوش میانی نموده و راهنمایی اصوات را در آن مختل کند.در ابتدای صحبت هایتان گفتید بچه های که خوب نمی شنوند، قادر نیستند خوب حرف بزنند. چرا؟
قبل از آنکه وارد این بحث شویم باید ابتدا توجه شما را به یک مساله اساسی جلب کنم. بد شنیدن و کم شنیدن یک فرد بالغ در یک دوره مثلا 12هفته ای به هیچ وجه مشکل آفرین نیست تا در یک کودک که در دوره زبان آموزی واقع شده است. برای اینکه این شکاف عمیق در مقایسه بین شما و یک کودک زبان آموز را کم کنیم شما را هم مانند او باید در دوره زبان آموزی قرار دهیم تا در این شرایط تاثیر کم شنیدن و بد شنیدن را تجربه کنید.چطور؟
تصور کنید در حالی که زبان مادری شما فارسی است می خواهید زبان دیگری مانند زبان انگلیسی را هم یاد بگیرید. یک مدرس انگلیسی زبان در حالی که شما دچار کم شنوایی خفیف تا مبه وسیلهی مثل گرفتگی گوش در جریان یک عفونت گوش میانی شده اید، به شما درس می دهد. آیا از کلمات انگلیسی که او می گوید همان قدر می فهمید و یاد می گیرید که از گفتار دوستتان که در همین شرایط با شما فارسی صحبت می نماید؟ آنچه مسلم است نه. شما نه تنها کلمات انگلیسی را که خوب نمی شنوید یاد نمی گیرید (اختلال رشد زبان انگلیسی در شما) بلکه مفهوم آن متنی را هم که به انگلیسی بیان شد کاملا درنمی یابید (کاهش درک مفاهیم) و درنهایت اگر این جلسه های درس با این شرایط شما ادامه بیابد، زبان انگلیسی را خوب یاد نمی گیرید (اختلال یادگیری). این یک نمونه تطبیقی است برای درک اینکه کم شنیدن یک کودک در دوره زبان آموزی چه تاثیری بر رشد گفتار، رشد شناخت و در نهایت رشد یادگیری او بر جای خواهد گذاشت.توصیه شما برای پیشگیری از این عارضه چیست؟
همان طور که گفتم، باید شرایط محیطی سالمی در خانواده فراهم باشد؛یعنی هم استفاده از وسایل سمعی بصری با بلندی صدای مناسب و هم توجه به واکنش های کودک. بنابراین:با صدایی که بلندی مناسبی دارد با یکدیگر صحبت کنید.
در محیطی آرام و با شدت معمولی حدود 40 تا 50 دسی بل از وسایل سرگرم نماینده سمعی بصری بهره ببرید و در فاصله مناسبی از آنها قرار بگیرید.
در محیط آرامی که فراهم نموده اید به واکنش کودکتان به محرکات صوتی توجه کنید.
در صورت بروز عفونت گوش میانی درمان و پیگیری کافی را در پیش بگیرید.
به دیر حرف زدن و بدحرف زدن بچه ها تان اهمیت بدهید و بهبود آن را صرفا به گذشت زمان موکول نکنید.
سعی کنید ابتدا از سلامت گوش کودک خود و سپس از خوب شنیدن او اطمینان حاصل کنید و به یاد داشته باشید فقط عده بسیار کمی از بچه ها باوجود اینکه از سلامت کافی برخوردارند دیرتر از معمول صحبت می نمایند که احتمالا جنبه ارثی دارد.
منبع:www.salamat.com
/ع
منبع: راسخون