بازخوانی یکی از دلهره آورترین سوانح هواپیمایی ایران ، کاپیتان شهبازی چگونه بوئینگ 727 را بدون چرخ به زمین نشاند؟ ، درباره آن فرود برایم شعر گفتند! - وبلاگ برداری

به گزارش وبلاگ برداری، آقای خلبان دیگر برای خیلی ها چهره آشنایی است؛ او در تصمیمی حساب شده جان 140 مسافر را نجات داد. در حقیقت مهارت و کوشش کاپیتان هوشنگ شهبازی باعث شد که هواپیمای 727 را بدون چرخ جلو روی باند فرودگاه مهرآباد فرود آورد بدون اینکه حتی یک نفر از مسافرانش صدمه ببیند.

به گزارش وبلاگ برداری، هواپیمای مسافربری 727 از فرودگاه مسکو تیک آف نموده بود و قرار بود در باند فرودگاه امام(ره) به زمین بنشیند اما در 15 مایلی فرودگاه بعد از کم کردن ارتفاع متوجه شدند که چرخ دماغه هواپیما باز نمی گردد. از طرفی کوشش های او و مهندس پرواز و یاری خلبان برای باز کردن چرخ بی فایده بود در نتیجه آنها تصمیم گرفتند مکان فرود خود را از فرودگاه امام(ره) به باند 29 چپ فرودگاه مهرآباد تغییر دهند. به این ترتیب، با اجازه برج مراقبت، کاپیتان شهبازی هواپیما را که به گفته خودش 80 درصد مسافران آن روس بودند با مهارت خارق العاده ای روی باند فرودگاه مهرآباد نشاند.درحالی که چرخ دماغه هواپیما باز نشد و فرود اضطراری، کاپیتان و مسافرانش را حسابی خبرساز کرد. کاپیتان شهبازی خلبان آن هواپیما از خاطراتش می گوید:

افرادی که بعد از حادثه با شما آشنا شده اند سراغتان را می گیرند؟

خب بعد از آن حادثه اتفاقات زیادی در زندگی ام رخ داد و با افرادی آشنا شدم که تا به امروز خیلی از آنها را ندیده بودم یا ارتباط کمی با آنها داشتم. مثلا یک روز یک خانمی از ایتالیا به خانه مان آمد. می خواست برود به برادرش در ابهر سر بزند اما قبل از آن به وسیله واسطه هایی که در ایران داشت مرا پیدا نموده بود و به خانه مان آمد. کار آن خانم خیلی برای من ارزش داشت و همراه خودش برای من تابلویی آورده بود که به صورت دست ساز درست شده بود و نام مرا با تکه های خرده شیشه روی آن نوشته بود. این خانم چند ساعتی کنار من و خانواده ام بود و بعد از کلی صحبت درباره پرواز و فرودی که داشتم راهی ابهر شد.

آن خانم درباره بازخورد فرودتان در ایتالیا چیزی تعریف کردند؟

اتفاقا خیلی خرسند و هیجان زده بود و به من گفت بعد از این حادثه من خیلی به شما و کاری که انجام داده بودید افتخار می کردم و به دوستانم پز می دادم. حتی ایرانی های آنجا تا مدت ها احساس غرور می کردند و برای دوستان ایتالیایی خود کار شما را با علاقه زیاد تعریف می کردند و می گفتند که در کشور ما خلبان ها از مهارت بالایی برخوردارند.

غیر از آن خانم چه کسانی به خانه تان آمدند؟

خب تا مدت ها خانه ما رفت وآمد زیاد شده بود و من در این چند ماه همه فامیل های خود را از نزدیک دیدم. چراکه هر کدامشان با شیرینی و دسته گل به خانه مان می آمدند و خیلی هایشان شب را در خانه مان می ماندند و درباره فرود من می پرسیدند. حتی در این میان کسانی بودند که من اصلا آنها را نمی شناختم و با خانواده هایشان به خانه مان می آمدند و می گفتند دوست داشتیم شما را از نزدیک ببینیم و با شما صحبت کنیم. در حقیقت این حادثه باب صله رحم را در خانه ما باز کرد و گرچه خانواده ام خیلی خسته می شدند اما با این حال باز هم با علاقه کنار مهمانان می نشستیم و آغاز می کردیم به صحبت.

ماجراهایی که بعد از فرودتان پیش آمده را برایمان تعریف کنید؟

یکی از ماجراهای جالب مربوط می گردد به دخترم. دخترم در شهرستان درس می خواند. او به وسیله یکی از دوستانش از این حادثه آگاه شده بود و به سرعت با خانه تماس گرفت. مادرش گفته بود پدرت حالش خوب است اما دخترم راضی نشده بود و می خواست هر طور شده با من حرف بزند. این بود که من تلفنی به او گفتم که به درسش برسد و نگران من نباشد اما او گفت من نمی توانم. با وجود اینکه فردا امتحان دارم اما می آیم تهران. به دخترم گفتم لزومی به این کار نیست اما بعد از قطع تلفن دو سه ساعت بعد زنگ خانه به صدا عایدی و دخترم با عجله وارد خانه شد. گفتم مگر تو فردا امتحان نداشتی.

گفت امتحان بی امتحان. باید حتما می دیدمت تا خیالم راحت گردد. البته اتفاق های جالب دیگری هم برایم اتفاق افتاده که حسابی از لطف و محبت مردم غافلگیر شده ام.

مثلا چه اتفاقاتی؟

یک نفر تابلویی را به روابط عمومی شرکت هما فرستاده بود. من وقتی آن تابلو را گرفتم حسابی ذوق زده شدم. مردی خوش ذوق درباره فرود اضطراری من شعری 40-30 بیتی نوشته بود و در چند بیت نامم را هم آورده بود. خیلی برایم جالب بود که آن آقا دست به چنین کاری زده. حتی دو سه شعر دیگر برای من نوشت و ای میل کرد و از آنجا که شماره تلفنش را پای تابلویی که فرستاده بود، نوشته بود من با ایشان تماس گرفتم و از او تشکر کردم. در این میان یک اتفاق جالب دیگر هم همواره در ذهنم ماند. آن هم مربوط می گردد به زمانی که همراه خانواده ام رفته بودیم شیراز.

ما از هتل برای ناهار به رستوران رفته بودیم و هنگام خوردن غذا یک خانواده سراغمان آمدند و بعد از سلام و احوالپرسی دلشان می خواست با ما عکس بیندازند. من صبح آن روز در شبکه شیراز برنامه داشتم و آن خانواده برایم تعریف کردند که بعد از تماشا برنامه به وسیله رادیو و تلویزیون، هتلمان را پیدا نموده اند، بعد به وسیله هتل رستوران را پیدا نموده بودند تا هر چه سریع تر خودشان را به ما برسانند و با ما عکس بگیرند. جالب است بدانید خیلی ها هم برایم نامه و شعر می فرستادند و به زبان خودشان از من تشکر می کردند. در صورتی که من کاری ننموده بودم و همه چیز با عنایت پروردگار به خوبی پیش رفت. من فقط وظیفه ام را انجام دادم.

منبع: سرنخ هفته نامه حوادث وشگفتی ها - اسفند 1390